Mustapha Samady مطالب

چمدان‌ات را بستی 
هواپیما را در آغوش گرفتی 
تا خودت را آزاد کنی
هواپیما پرید
چمدان دهن باز کرد
 تو هنوز در بندی

یادت می‌آید؟
که گفته بودم جنگ نام دیگر زندگی‌ست
حالا ببین
ابولا آفریقا را گرفته‌ست
داعش خاورمیانه را
و آن‌جا هم که تو رفته‌ای
دیکتاتوری در کاخ گزینه‌هایش را مرور می‌کند

از من اگر می‌شنوی
دوباره به خانه بیا
برگرد!
حتا بدون چمدان
حتا بدون هواپیما

دنیا از همین‌جا کنترل می‌شود

آفریقای گرسنه

غزه‌ی مغموم

اعراب نفت ‌خُور

افغانستان پیر

زمین چیزی در این حدودست 

سیاره‌ ای پنهان، زیر لوله‌ های نفت

زیر لوله‌ های تفنگ

زیر تیترهای درشتی 

که هیچ‌گاه زیباترش نکرده‌ ست

جهان چیزی درین حدودست 

آفریقای گرسنه

غزه‌ی مغموم

اعراب نفت‌خوار

افغانستان پیر

دو انگور سبز
دو سیب سرخ
دو لبوی داغ
این ها را گفتم که از تو گفته باشم

مشتاق 
ناگزیر
سرگردان
این‌ها را گفتم که از خودم

بگذار بی پرده‌تر بگویم
دلم می‌خواهد از دور
از پشت این شکاف طولانی
دهانت را ببوسم
دلت را
و سوگلی چشمانت را

بگذار بگویم که گفته باشم

سر نیست آنچه بالا نگه داشته اى
بادکنکی ست بر داربست

دهن نیست،

آنچه بازش میکنی

سوراخی ست که سوراخ شده

مشت نیست آنچه گره کرده اى

سنگی ست که باید به سرت بخورد

که پائین بیاندازى اش

گِل بگیرى دهانت را

نه، تو مال این حرفها نیستی

تفنگ ات را بردار

به خیابان بریز

بگذار که حرف بزند

دلش را خالی کند

از‌ راهی که ‌ساخته‌ ای‌
نساخته ام ‌بهتر
هی‌بخند
هی‌بخور
هی‌ هم‌ بزن‌/‌ برهم‌ بزن
دو‌ سیر‌رشته، کمی‌ روغنُ‌/‌ کمی‌ آتش‌
از ‌آشی‌ که‌ پخته ‌ای‌ تنها ‌پیازش ‌از‌تو‌ بود
و‌من‌
دهان ‌سوخته ‌تر ‌از‌ آنم ‌که ‌بگو یم
‘’وطن ‌عشق ‌تو‌ افتخارم”
و‌از‌ راهی ‌که ‌نمی ‌رود، ‌بروم

این ‌جاده ‌در ‌دست ‌تعمیر ‌است
نرفته ام‌ بهتر
و‌ ازآشی ‌که‌ خورده ای
نخورده ام بهتر

دراز‌کشیده‌ام
آسمان‌ آبی‌تر ‌است
زیباتر‌‌‌
وقتی‌ به‌چشم‌ های‌ تو ‌می‌بینم
که‌یک‌ جفت‌ پرنده‌ را ‌می ‌دهد ‌پرواز

‌ بیهوده‌‌ زیبائی ‌تو
آن‌ خال ‌لبت ‌دل می برد‌ که‌چی؟
زیبایی‌ تو بیهوده‌ است
که ‌تلف ‌می‌ شود ‌کنج‌ این اتاق
لبی‌بده
کاری‌بکن
جای ‌درد‌
عشق ‌تو‌ می ‌جهد ‌در‌ رگانم
هی ‌مته ‌در‌ دهانم‌ نگذار
خانم ‌دکتر!
من‌برای‌چشم‌های ‌تو‌آمده‌ ام

---

این شعر و چند شعر دیگر را در وبسایت اقلیت بخوانید

هر چیز نهایتی دارد
نهایت قلک هاى پنج ده سالگی
تفنگی ست
که آب می‌خورد از خشاب
نهایت جنگ حتی
حماقتی ست در لباس کابل
دینامینی لا ِى پاى بودا
و تفنگی ست بر پیشانی غزنی
که سرش نمی شود
با شقیقه بازى کند
یا کودک

هرگز به سیب
در دست دخترى
فکر کرده اى آیا!؟
نارنجکی ست
که آن هم نهایتی دارد
مثل همان قلک
همان تفنگ

داشتم چاى صبح را در گلو می‌چکاندم
که در زد
بی آنکه تنم را پیرهن کنم
وارد شد
کمر باریکی بغل کردنی
افتاده روى میزى به این خوشگلی
که قبلن اگر بود قطعن تو بودى
و من شبیه حال فعلن نمی شدم
که کم بیاورد این پیک خوردنی

تو صاحبخانه ى این دل در بدرى
درى بزن
درآ

---

شعر مصطفا صمدی از مجموعه من هم آدمم

جهان آهوى خوش و خالیست

همه را وادار میکند که بگویند

عده ای از جناح چپ

عده ای از چپ هاى بی جناح

عده اى از سوسیال آنارشیسم خیالی

که داغیست بر پیشانی بشر

عده اى هم از سوسیال کمونیست

که هنوز مارکس شیرشان میدهد

در چین/ کوبا

و روسیه که پا سفت کرده در پوتین

و هستند عده اى به بهانه نظم جهانی

با مدیا، این مخدر غول پیکر

رئیس جمهور به خورد جهان میدهند

تا عراق غرق شود در بین النهرین

کابل مردمان ش را بالا بیاورد

که کاپیتالیسم

این برند پر فروش در بورس نفس بکشد

و نـاوگان زیادتـرى بـا پرچم هـاى دموکراسـی در آبهـاى خلیـج
شـنا کنـد

و اعراب

اعراب نفت خور

که جز براى پول سبیل چرب نمی کنند

با لوله هاى نفت

همچنان که خون زمین را می مکند

مصادره می کنند لوله هاى تفنگ را

که صادر کنند از پاىتخت

بن لادنی به افغانستان به یمن

و بلولند با بلوند هاى بیشترى در تخت
آخ که چقدر دموکراسی خوب است

چقدر صلح زیباست

چقدر دلم میخواهد

در سازمان ملل عکس یادگارى بگیرم

و چقدر دلم می خواهد

حق با دوست دخترم می بود

با عاشقانه هاش گریه هاش

و انگشت هاى استوانه اش

که دیر یا زود ارتکابی فجیع را به آغوش خواهد کشید

نه، جهان مأمنی براى عاشقانه هاى تو نیست

افغانستان یست پیر

اعرابی نفت خور

افریقائی گرسنه

و گربه ای ست که حیایش را از دست داده

همه را وادار می کند که بگویند

من هم که میخواستم شعر بنویسم

به چنین گزار روزنامه اى دچار شدم

که هنوز باید لُنگ بی اندازد پیش شعر